Tranen van Liefde

Je kunt niet naast de Valentijnshartjes kijken in de etalages, cadeautjes worden aangeprezen, de romantische liefde springt eruit. De eetgelegenheden pakken uit met maaltijden, parfumwinkels met rozige flesjes…  menig mens pinkt een traan weg, en anderen keren zich af van dat hele kleffe gedoe.

Zo staat er ook in de Bijbel een verhaal over liefde die werd geëtaleerd, in een huis waar een maaltijd werd geserveerd. Geurige olie vulde de kamer en tranen, tranen van liefde, stroomden uit het hart van de vrouw…  en de gastheer keek weg en bedacht dat ook Jezus beter afstand kon nemen. Hij besefte niet hoe dicht de vrouw bij Jezus’ hart gekomen was.

Dat kon ook niet want… de vrouw stond bekend als zondares…   Er komt dus een zondares binnen, niets of niemand anders, dan een zondares. …

Eén van mijn kinderen heeft een aantal vrienden met neusringen. Ik betrap mijzelf erop, dat, als ik foto’s van hen zie, ik alleen maar naar dat object kijk. De persoon erachter vervaagt compleet. Een eigenaardig moment was het, toen een van hen mijn zoon leerde groentjes eten…  toen werd de mens achter de neusring een medemens

We kennen het ook in omgekeerde zin…   er komt een dokter binnen of een professor… Hun status maakt hen blijkbaar eerbiedwaardiger. – In de tijd, toen de dieren nog spraken, was dat ook het geval bij dominees.

Gij zult geen beelden maken…

Waarom zullen wij geen beelden maken? Is het misschien omdat beelden wel erg beperkt zijn in het weergeven van mensen?...  En van andere zaken. Karen Armstrong schrijft over de natuur die in vroeger tijden fascineerde, toen er nog niet zoveel bebouwd was en ze nog niet diende om op een plaatje viraal te gaan…  Er zijn meerdere dimensies verloren gegaan, in vergelijking met eerdere perioden waarin de natuur aanschouwd werd en niet alleen bekeken, het voelen en aanvoelen, de zintuigen en het spirituele, de kracht in en achter haar, alles werd daarin meegenomen.

Maar ook als we geen plaatjes schieten, ook als we onze smartphone aan de kant leggen, maken we beelden. in ons hoofd, zeer beperkende beelden. Dat deed Jezus niet. Hij zag de mens en ook de mogelijkheden in die mens om nog meer mens te worden.

De gastheer-farizeeër is gechoqueerd, als hij dat ziet; Jezus, als profeet, weet toch heel duidelijk dat de vrouw een zondares is en Hij laat zich door haar aanraken (walging).

Jezus laat zich in met mensen. Hij laat zich door hun situatie en door hun hart raken. En er ontstaat een echte ontmoeting die dingen in gang kan zetten: geestelijke groei, bevrijding van zonden, van dwanggedachten, van verkeerde ideeën over mensen. Waar Jezus ontvangen wordt, daar gebeurt iets. Dat merk je ook als je de tijd neemt, je smartphone ver weg steekt, en alleen ij Hem komt. Als je Hem ontmoet en Hij je ware ik aanraakt.

Een zondige vrouw in het huis van een nette farizeeër… dat geeft natuurlijk spanning. De spanning is misschien nog des te meer te snijden, omdat die er bij Jezus helemaal niet lijkt te zijn. Elke mens is bij Hem zo welkom… als zijn eigen kind. Met fouten en al, met sociaal niet-wenselijk gedrag erbij. Kom, mijn kind, wees welkom. – Herinner u vorige week. Ik schrijf je zonden in het zand en de wind veegt ze uit. Ik veroordeel u niet. Ga heen en zondig niet meer.

En Jezus is geen goochelaar, die zijn trukendoos voor zichzelf houdt en er eer en geld mee wint…  Nee, Jezus wil de liefde die Hij in zich heeft, uitdelen, met ons delen. Want dat is het. Het is liefde, die niet veroordeelt. Het is liefde, die geduldig is, die kansen geeft, die de ander ruimte geeft om te groeien.

Jezus vergelijkt zichzelf met een geldschieter. Hij heeft soorten schuldenaars. Mensen die veel schulden bij Hem hebben en mensen die weinig schulden bij Hem hebben of moeten we lezen: die weinig schulden bij Hem bekennen.

Jezus scheldt de schuld kwijt van iedereen die tot Hem komt, met veel of weinig schuld, en er ontstaat liefde bij diegenen die die kwijtschelding ontvangen hebben.

Waar komt die liefde bij de schuldenaars vandaan?

Ik zou zeggen dat er bevrijding ontstaat. Maar blijkbaar gebeurt er in dat proces van vergeving ook nog iets anders, wordt er liefde uitgedeeld.

En waar komt die liefde vandaan? Van Jezus. Het is een stroom die doorgegeven wordt. Jezus die door de zonden heen kijkt, die vergeeft, die de zonde wegneemt en op zijn eigen schouders laadt. De liefde waarmee Hij dat doet, die liefde komt in de plaats van de zonde in je hart. Zijn er veel zonden vergeven, dan heb je veel plaats om veel liefde te ontvangen. Heb je maar een klein beetje aan Jezus afgegeven, dan kun je maar een klein beetje liefde aannemen. Maar in beide gevallen komt het op hetzelfde neer: onze liefde, de liefde die wij in ons hart hebben, is geleend. De liefde in ons hart, onze liefde voor Jezus én voor andere mensen, die liefde die door imperfecties en zonden heen kijkt, die het beste wil voor ieder ander, die hebben wij van God geleend, van Hem gekregen. We laten ons vullen, telkens we bij Hem komen en onze zonden afgeven. Begrijp je nu waarom Jezus zegt: vergeef 70 x 7 maal…  Wij werken in hetzelfde bedrijf, wij en God. We werken aan hetzelfde doel, aan Zijn Koninkrijk en wij moeten geen geld laten rollen, maar liefde en de liefdeseconomie moet groeien en bruisen!

Er ligt nog een belangrijke vraag open. Waarom valt er bij de vrouw meer te vergeven en bij de farizeeër minder. Op het eerste zicht zou je zeggen: de farizeeër houdt zich aan alle regeltjes, dus hij heeft minder zonden. De nette professor, die de etiquette kent, lijkt toch correcter dan de non-conformistisch uitziende hippie die met zijn zondelijst wel te koop lijkt te lopen.

Wanneer die twee bij Jezus komen, dan heeft de farizeeër zijn reputatie hoog te houden. – En voor al wat hij doet, heeft hij een uitleg.

De vrouw daarentegen is niemand, heeft geen reputatie hoog te houden, ze heeft niets te verliezen, dan alleen haar titel van zondares. Ze kan zich volledig, en desnoods op extravagante wijze, aan Jezus overgeven.

Wij zijn veel vaker de farizeeër dan de vrouw.

Wat houdt je tegen om je aan Jezus over te geven? Wat houdt ons tegen om over ons geloof te vertellen? – Misschien is het ook wel onze reputatie. We overtreden de regels van de nette conversatie wanneer we het geloof ter sprake brengen. We willen toch als redelijke wezens aanzien worden en niet als naïef…    We gaan ook over grenzen, wanneer we als leidinggevende onze fouten toegeven… denken we vaak. Maar als we dat niet doen, dan ligt de burn-out op de loer, want wie houdt het tientallen jaren vol om de kloof zo groot mogelijk te houden tussen zijn nette voorkomen en de puinhoop van zijn fouten en zonden. Als de puinhoop te veel gaat stinken, dan ruik je dat toch aan de andere kant van de kloof.  Dus waarom zouden we onze zonden en onze fouten voor ons houden, angstvallig ons hart dichthouden voor de liefde van God dus…

Er is maar één ding dat ons over onze benauwdheid heen kan helpen.

Het staat ook in de tekst: het laatste vers dat we gelezen hebben: Hij zei tegen de vrouw: ‘Uw geloof heeft u gered; ga in vrede.’

Geloven we, vertrouwen we in die God die ons nooit loslaat, ook niet als er van alles in ons leven beweegt, omdat er een en ander aan het licht komt…

De vrouw heeft geurige olie mee om Jezus’ voeten te balsemen. Dit verhaal is verwant met de verhalen van de vrouw die met peperdure olie Jezus’ voeten wast en te horen krijgt dat ze met dat geld beter de armen te eten had gegeven, maar Jezus zegt: nu ben ik er nog, en straks niet meer. Het verhaal kijkt vooruit naar zijn sterven en de waarde daarvan.

Wat is de werkelijke waarde van Jezus die zijn leven voor ons heeft gegeven?

Wat is de werkelijke betekenis voor ons, in ons hart…

Wat is ons geloof in Hem waard?

Is ons geloof van die aard, dat Jezus tegen ons kan zeggen: Uw geloof heeft u gered?

Beweegt je geloof je tot overgave en tot verandering?

Als hij dat tegen ons kan zeggen, dan voegt hij eraan toe: Ga heen in vrede.

Nette professor, hippie, farizeeër of zondares. Ga heen in vrede.